Tijdens mijn revalidatietraject in 2015 waren er telkens weer allerlei therapeuten die mij ervan probeerden te overtuigen dat ik goed genoeg was. Ze probeerde mij te laten zien dat ik creatief, slim en empathisch was, dat ik alles kon doen wat ik wilde. – Ik geloofde er niets van!
Ik dacht dat ze dit zeiden om mij een goed gevoel te geven, maar ik kon het niet accepteren. Als ze echt konden zien wie ik was, zouden ze wel anders over mij denken. Althans, dat moest toch haast wel, want waarom kon ik het dan niet zien? Ik zag alleen iemand die zich beter probeerde voor te doen dan ze zelf eigenlijk geloofde te zijn. Altijd bezig met het opvoeren van een soort toneelstukje om goed genoeg en aardig gevonden te worden. Om erbij te horen.
Weken heb ik dit volgehouden. Totdat één van mijn therapeuten midden in een sessie tegen me zei “Ik zou zo graag willen dat je door mijn ogen naar jezelf zou kunnen kijken, dan zou je kunnen zien wat een mooi mens je eigenlijk bent“. Ik werd helemaal stil… ik wist niet wat ik moest zeggen, maar voelde diep van binnen iets breken. Het viel allemaal op zijn plek, mijn drang om te vechten, me aan te passen, de blik in haar ogen en de oprechtheid waarmee ze sprak. In een laatste poging om mijn tranen binnen te houden, zei ik dat ik er niet over wilde praten en wilde weglopen. Maar dat liet ze niet toe. Ze keek me aan en zei: ” Geloof me, jij bent goed genoeg!” Ik barste in tranen uit.
Dit was de eerste keer in mijn leven dat ik de lieve woorden en oprechte complimenten toe kon laten. De eerste keer dat ik in staat was om mijn gevoelens te tonen, zonder mij ergens voor te schamen, zonder dat ik me beter voordeed dan ik eigenlijk was. Ik had mijn schild laten vallen, mijn harnas uitgetrokken en mijn masker afgegooid. Het voelde zo ontzettend licht, alsof er een last van mijn schouders af was gevallen. Ik huilde dan ook niet omdat ik verdrietig was, maar omdat het zo ontzettend fijn voelt om te ervaren dat je genoeg bent.
Jarenlang heb ik gedacht dat ik me moest aanpassen en dat dit bij het leven hoorde, maar dit hoeft dus helemaal niet zo te zijn. Je mag jezelf leuk vinden en hoeft je niet anders voor te doen dan je bent. Het was ook het moment waarop ik voor de eerste keer echt naar mijn eigen onzekerheden heb durven kijken en het begin van de acceptatie van mijn eigen ik.
Omdat ik de afgelopen jaren zo’n enorme transformatie heb doorgemaakt en ik weet hoeveel lichter het leven is als je jezelf mag zijn, wil ik een aantal inzichten met je delen.
Accepteer dat je niet overal goed in hoeft te zijn
Ik heb altijd zoveel druk op mezelf gelegd, door altijd en overal de beste in te willen zijn en nooit fouten te willen maken. Hierdoor heb ik enorm veel kansen gemist. Soms omdat ik te bang was om op mijn bek te gaan en soms omdat ik vond dat ik niet goed genoeg was. Nu ik heb geaccepteerd dat ik niet overal de beste in hoef te zijn, geeft mij dat rust, alsof er nog meer ballast van mijn schouders is afgevallen. Ergens mee beginnen is vaak lastig, maar je moet ergens beginnen. Ik heb geleerd dat je niet alles goed hoeft te doen, zolang je maar leert van je eigen fouten en het de volgende keer opnieuw probeert. Dit helpt ons groeien! Het gaat steeds beter, en ik kan trots zijn op mezelf wanneer ik iets probeer. Ook als het niet meteen perfect gaat.|
Wees nieuwsgierig naar jezelf
Een heel groot gedeelte van mijn leven heb ik geprobeerd iemand te zijn die ik niet was. Ik wist niet eens wie ik was! Daarom heb ik het omgedraaid. Ik wilde ontdekken wie ik wel ben, door nieuwsgierig te zijn, nieuwe dingen uit te proberen en steeds beter naar mijzelf leren luisteren. Ik ontdek steeds vaker dat anders zijn als iemand anders niet fout is. Inzien dat er meerdere manieren zijn om een gelukkig leven te leiden is bevrijdend. Ik heb ontdekt dat er heel veel dingen zijn waar ik oprecht blij van kan worden. Dit geeft mij zelfvertrouwen en het gevoel dat ik de regie heb over mijn eigen leven.
Voel je emoties
Ik dacht altijd dat sommige emoties verkeerd waren. Zo had ik het idee dat ik niet boos, jaloers of verdrietig mocht zijn. Daarom probeerde ik mijn gevoel maar weg te stoppen. Alleen, hierdoor kwam mijn gevoel er uit op momenten dat ik dat niet wilde. Ik werd vaak boos terwijl er niets aan de hand was en werd dan nog bozer op mezelf omdat ik mijn gevoelens niet onder controle had. Gelukkig heb ik geleerd dat er geen verkeerde emoties bestaan. Hoe ik mij voel maakt me niet goed of slecht, het geeft me inzicht in wat er zich bij mij afspeelt. Wat maakt dat ik mij boos, verdrietig, jaloers voel. Waardoor werd ik getriggerd en wat zegt deze bepaalde emotie over mijzelf?
Deel je kwetsbaarheid met anderen
Mijn zelfkritiek zorgde ervoor dat ik mijn kwetsbaarheid voor anderen wilde verstoppen. Ik probeerde alleen die dingen te laten zien waarvan ik dacht dat ze geaccepteerd zouden worden. Bang voor afwijzing, wanneer mensen zouden ontdekken wie ik echt was. Maar door het met anderen te delen kom je er ook achter dat je niet alleen bent. We hebben namelijk allemaal wel eens problemen. Je kan ervoor kiezen om je problemen voor je te houden of om iemand anders de kans te geven je te steunen.
Geloof niet alles wat je denkt
Ik had heel vaak de neiging om aannames te hebben over wat anderen van mij dachten, en vaak was dit negatief. Mijn veronderstellingen voorkwamen dat ik echt wist hoe anderen over mij dachten. Dit is ook de reden dat ik mensen vaak op afstand probeerde te houden en mijn emoties niet liet zien. Een gemiste kans, want als anderen mijn emoties niet kunnen zien, kunnen ze mij ook niet helpen.
Een van de engste oefeningen die ik ooit heb moeten doen is tevens de oefeningen die mij ontzettend veel heeft geholpen. Ik moest mensen die dichtbij me stonden vragen wat onze relatie voor ze betekent, wat mijn sterke punten waren en welke kwaliteiten ze het leukst vonden aan mij. Ik vond dit zo ontzettend moeilijk om te doen. Wat als ze iets negatiefs zouden zeggen of vertellen dat ze mij eigenlijk helemaal niet zo aardig vonden. Toch was dit het beste wat ik ooit heb kunnen doen. Door het risico te nemen kreeg ik een glimp van mijzelf vanuit een ander perspectief. Soms hebben we volgens mij gewoon iemand nodig die je de mooie dingen van jezelf laat zien, dingen die je soms zelf niet kunt zien.
Praat met je innerlijke criticus
Mijn innerlijke stem kon ontzettend gemeen zijn. Heel lang heb domweg alles geloofd wat mijn innerlijke stem zei: ” Je bent niet knap genoeg, niet slim genoeg, niet zelfverzekerd genoeg, té oud, mensen zitten toch niet op jou te wachten”. Totdat ik er genoeg van had. Net zoals mijn angst, is ook mijn innerlijke criticus altijd een manier geweest om mijzelf te beschermen tegen mogelijk pijn. Onze innerlijke criticus geeft ons namelijk zoveel mogelijk negatieve feedback in de hoop dat we hierdoor onze dromen weer loslaten. Want we willen de pijn van teleurstelling, verdriet, schaamte, onmacht, onzekerheid niet ervaren.
Mijn boodschap: Accepteer jezelf want je bent goed genoeg. Ga in jezelf geloven. Je bent prachtig mooi als je vastbesloten je eigen pad volgt en je niet van de wijs laat brengen door allerlei obstakels langs de weg. Je bent prachtig als je gelooft in jezelf! Laat ‘fouten’ je leermomenten zijn en weet je weg door je ervaringen. Als je valt pak jezelf dan weer op en ga verder op jouw pad. Je bent krachtig, mooi en aantrekkelijk als je maar gelooft in jezelf.